Sunday, April 19, 2009

ႏွင္းဆီတင္ ရထား


ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး မေကာင္းတာေတြ၊ အရွည္အၾကာျဖစ္ေနတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္တိုင္းရင္းေသြးခ်င္းေတြအခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္ဖို႔ ရင္းႏွီးဖို႔ေတြမွာ ခက္ခဲေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီအခါ အခ်င္းခ်င္းၾကား နားလည္မႈလြဲတာ စိတ္၀မ္းကြဲတာေတြ ျဖစ္ေစတဲ့အျပင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေတာေတာင္ ေရေျမသဘာ၀ အလွအပကိုေတာင္မွ ေသခ်ာ မသိၾက မျမင္ၾက ျဖစ္ေနၾကတာပါ။ အဲဒီလို အလွမ္းေ၀းေနတဲ့ ကိုယ့္ေသြးခ်င္းေတြရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြ.. ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ စိတ္ေနသဘာ၀ေတြနဲ႔ လူေနမႈဘ၀အေျခအေနေတြကို သိရွိခံစားသြားရေစတဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳတပုဒ္ကို ဒီတပတ္ ရသစာအုပ္စင္မွာ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

အဲဒီ၀တၳဳေလးကေတာ့ ရသအိမ္စာအုပ္တိုက္က ၂၀၀၉ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွာ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာမ မအိရဲ႕ ႏွင္းဆီတင္ရထား ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးပါ။ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးေလးကအစ ရသေျမာက္တဲ့ အဲဒီ၀တၳဳေလးမွာ စာေရးဆရာက သူ႔၀တၳဳရဲ႕ ေျပာလိုရင္းေလးကို စာအုပ္ေနာက္ေက်ာဖံုးမွာ ကဗ်ာေလးနဲ႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

၀တၳဳေလးရဲ႔ ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေအာက္ပိုင္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရ အမ်ိဳးသမီးေလး တေယာက္ က သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာျပႆနာေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကေန ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းစြန္းဆီ ထြက္ခဲ့ျပီး ဆြဲခန္႔ ဆရာမေလး လုပ္ရင္း သူ႔ဘ၀အလွည့္အေျပာင္းေတြကို ရင္ဆိုင္သြားတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြပါပဲ။ အဲဒီ ဇာတ္ေၾကာင္းထဲ မွာမွ ျမန္မာျပည္မွာ ေတာ္ရုံလူ မသိႏိုင္တဲ့ လီဆူးတိုင္းရင္းသားေတြအေၾကာင္းကို ဇာတ္လမ္းနဲ႔ အံ၀င္ခြင္က် ထည့္ထားတာပါ။ ၀တၳဳရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေၾကာင္းက တင္မြန္ရည္ဆိုတဲ့ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ ႏွလံုးသားေရးျပႆနာဆိုေပမဲ့ တင္မြန္ရည္ေရာက္သြားရတဲ့ တရုတ္ ျပည္ထဲက ကန္႔ဖန္ဆိုတဲ့ လီဆူးရြာေလးရဲ႕ျမင္ကြင္းေတြ.. သမိုင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ အဲဒီရြာခံေတြရဲ႕ အစဥ္အလာ အယူအဆေတြ ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြကိုပါ သိရ ျမင္ရတာက ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိလွပါတယ္။

အဓိကကေတာ့ ဒီ၀တၳဳေလးမွာ ေရးျပထားသမွ်က စိတ္၀င္စားစရာ အေၾကာင္းအရာသစ္ ေနာက္ခံ ၀န္းက်င္သစ္ေတြ ျဖစ္တဲ့အျပင္ စကားေျပအတင္အျပကလည္း ကဗ်ာဆန္ဆန္ ႏူးညံ့လွပေနတာမို႔လို႔ စာေရးဆရာ ေျပာခ်င္ တာကို စာဖတ္သူက သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ေလး လက္ခံရရွိသြားတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ၀တၳဳထဲက လီဆူးလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေတြ ဘ၀ေတြနဲ႔ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေဒသက ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ဆက္စပ္ျပထားတာ ကလည္း စိတ္၀င္စားစရာပါ။ ၀တၳဳထဲမွာပါတဲ့ ဇာတ္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ၀န္းက်င္ဖြဲ႔ ေတြက သဘာ၀က်က်နဲ႔ ပီျပင္ ေပၚလြင္တာမို႔လို႔လည္း ၀တၳဳကေပးတဲ့ ဆြတ္ပ်ံ႔လြမ္းေမာစရာ ရသကို ခံစားရေစတာမွာ ထိထိမိမိ ရွိလွပါတယ္။

စာေရးဆရာမ မအိက ကဗ်ာဆရာပီပီ ၀တၳဳေလးထဲမွာ ဇာတ္ကြက္ေတြကို ကဗ်ာေတြနဲ႔ လိုအပ္သလို ခ်ိတ္ဆက္ ေဖာ္ျပတာမို႔ စကားေျပကို ကဗ်ာရဲ႕အလွနဲ႔ ပံ့ပိုးေပးသလို ရွိျပီး ႏွင္းဆီတင္ရထား ၀တၳဳရဲ႕ ရ၀အလွက ပိုျပီး ေပၚလြင္သြားတာပါ။ ဥပမာ ေျပာျပ ရရင္.. ၀တၳဳထဲက အရံဇာတ္ေဆာင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေအာင္ေမာ္ရဲ႕ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားေဒသမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတဲ့ မြန္ျမတ္မႈကို ေဖာ္ျပရင္း ကိုေအာင္ေမာ္ ဟာလည္း ကဗ်ာေတြေရးတဲ့ စာဖတ္နာတဲ့ သူျဖစ္တာမို႔ ကိုေအာင္ေမာ္ေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးဆိ္ုျပီး စာေရးဆရာက ကဗ်ာေလးတပုဒ္ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလးက ေတာ္ရံုလူေတြ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္တဲ့ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ား ေဒသမွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဘ၀ကို ပံုေပးထားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြ ကို ေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။

စာေရးဆရာ မအိရဲ႔ ႏွင္းဆီတင္ရထား ၀တၳဳဟာ တကယ္ပဲ ႏွင္းဆီရနံ႔ေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ ရထားတစင္းလို ၀တၳဳအစ ကေန အဆံုးထိ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ျငိမ့္ျငိမ့္ေညာာင္းေညာာင္းနဲ႔ ေခၚေဆာင္သြားႏိုင္တဲ့ ရသ စာအုပ္ေကာင္း တအုပ္ပါ။ အဲဒီ၀တၳဳေလးကို ဖတ္ထားတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႔က မဥမၼာကေတာ့ ႏွင္းဆီတင္ရထား၀တၳဳနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သူ႔ခံစားခ်က္ကို ခုလိုေျပာျပပါတယ္ရွင္..။

ဒီဝတၳဳေလးဟာ အခု ေခတ္ရဲ့ ျမင္ေတြ႔ေနက်ထဲက လံုးဝ ခြဲထြက္သြားတဲ့ ဝတၳဳေလး တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းရဲ့ ေက်ာရိုးကေတာ့ ခပ္ပါးပါးပဲ ရွိေပမဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ့ မာန၊ ကတိ၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ တာဝန္ သိတတ္ မႈ ေတြကို အထင္းသား ေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။ မိန္းမေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေခါင္းမာတယ္၊ စိတ္ဓါတ္ ၾကံ႕ခိုင္ပါတယ္ပဲ ေျပာေျပာ အငံု႔စိတ္မွာေတာ့ အားငယ္ မွီတြယ္ခ်င္စိတ္ ရွိေနတတ္တာေတြနဲ႔ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ရူးသြပ္တတ္မႈကိုလည္း အမိအရ ေတြ႔ႏိုင္ပါ တယ္။ စိတ္ေနာက္ကုိယ္ပါ လုပ္တတ္ျခင္းရဲ့ ေနာက္မွာ ျပန္မရႏုိင္တဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြရွိတယ္ ဆိုတာကိုလည္း သင္ခန္းစာ ယူႏုိင္ပါတယ္။ အလွပဆံုးက ေတာ့ စိတ္သြားတဲ့အတိုင္း လြင့္ေမ်ာေနေအာင္ ေရးတတ္တဲ့ ဆရာမႀကီးရဲ့ ေရးဟန္ေတြနဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြပါပဲ။

ေမျငိမ္း
၈၊ ၄၊ ၀၉။

Tuesday, April 14, 2009

ျပတင္းေပါက္




ျပတင္းေပါက္ဆိုတာဟာ အေဆာက္အဦးတခုမွာ အလင္းေရာင္ ေကာင္းေကာင္း ရဖို႔ အတြက္၊ ေလေကာင္း ေလသန္႔ရဖို႔အတြက္၊ အဲဒီအျပင္ ျပင္ပက ျမင္ကြင္းေတြကို အေဆာက္အဦးထဲကေန ျမင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္၊ အေဆာက္အဦးထဲက လူေတြနဲ႔ အျပင္ဘက္၀န္းက်င္က လူေတြကို ဆက္စပ္ေပးႏိုင္ဖို႔ေတြအတြက္ လိုအပ္ခ်က္တခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေတြဟာ လူသားေတြရဲ႕ အသက္ရွင္သန္ရပ္တည္မႈနဲ႔ လူမႈ၀န္းက်င္ထဲ သာယာေနေပ်ာ္ဖို႔ေတြအတြက္ အေရးပါလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ျပတင္းေပါက္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ခံစားမႈတခုကို ေပးႏိုင္တဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ကို ဒီတပတ္ ရသစာအုပ္စင္ အတြက္ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ မတ္လထုတ္ မေဟသီ မဂၢဇင္းထဲက စာေရးဆရာ နတ္မွဴး ရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။

၀တၳဳေလးက ဆရာ၀န္ေလးတေယာက္နဲ႔ အဲဒီ ဆရာ၀န္ေလးရဲ႕ ေဆးခန္းမွာ အကူလုပ္ရင္း တဘက္က တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္တို႔ၾကားက ခ်စ္ခင္မႈသံေယာဇဥ္အေပၚ မူတည္ၿပီး ဖြဲ႔ထားတာပါ။ ၀တၳဳေလးထဲမွာ စာေရးဆရာက ဆရာ၀န္ေလး ေနရာကေန ခံစားၿပီး ေရးထားပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေလးက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ျပတင္းေပါက္ေတြကို စိတ္၀င္စားတတ္ပါတယ္.. ဒါကို ၀တၳဳတိုအဖြင့္ကတည္းက စာေရးဆရာက ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။

“ျပတင္းေပါက္ေတြကိ္ု က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္”

အဲဒီလို ျပတင္းေပါက္ေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္၀င္စားတဲ့ ဆရာ၀န္ေလးဟာ ျပတင္းေပါက္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ျပီးေတာ့ ေထာင္ေတြမွာ ျပတင္းေပါက္ မပါတာကို စိတ္၀င္စားမိသလို ေထာင္ဆိုတဲ့ အေပၚလည္း ကေလးပီပီ ေ၀ဖန္ စဥ္းစား တတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ဆရာ၀န္ေလး ငယ္ဘ၀ သူ႔အေဖနဲ႔ စကားေျပာတဲ့ ေနရာမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ကေလးဘဝမွာ လူဆိုးေတြသာ ေထာင္က်တယ္လို႔ မွတ္ထားရာက ဗိမၼသာရ မင္းႀကီးလို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူေတာ္ေကာင္းေတြလည္း တခါတေလမွာ ကံပါရင္ ေထာင္ တန္း က်တတ္တယ္ ဆိုတာကို ကေလးအရြယ္မွာ ဆရာဝန္ေလး သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲသလိုနဲ႔့ ဆရာ၀န္ဘ၀ ေရာက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေတြကို စိတ္၀င္စားတဲ့ သူက ေဆးပညာထဲမွာ ခႏၶာေဗဒကို သင္ရေတာ့ လူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာပါ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပါတာကို သိခဲ့ရပါတယ္။

ခႏၶာေဗဒကို သင္ယူရင္းက လူမွာလည္း ျပတင္းေပါက္ေတြ ပါတယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ ဗုဒၶ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္အတိုင္းပါပဲ။ မ်က္ေစ့ နား ႏွာေခါင္း လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္… ဒီေျခာက္ခုက လူရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေတြေပါ့။ ဒီျပတင္းေပါက္ေတြက အာရံုေတြ ၀င္ေရာက္လာတာကို ခြင့္ျပဳတယ္။ ျပတင္းတေပါက္ ပိတ္သြားရင္ သူနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အာရံုေတြ ၀င္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါဆို လူက ေကာင္းေကာင္းၾကီး ဒုကၡေရာက္ေတာ့ တယ္။ မ်က္ေစ့ကန္းသြားေတာ့ မ်က္မျမင္ ဒုကၡိတဘ၀ ေရာက္ရတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေပါ့။
အဲဒီ ၀တၳဳေလးထဲမွာ အလုပ္ရွင္နဲ႔ ၀န္ထမ္းဆိုေပမဲ့ စိတ္ဓာတ္တူ စာဖတ္၀ါသနာ တူၾကတာမို႔ ညီအကိုေတြလို ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကတဲ့ ဆရာ၀န္ေလးနဲ႔ ေဆးခန္းအကူ လူငယ္ေလးရဲ႕ ေမတၱာတရားဟာ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ လူငယ္ေလးရဲ႕ နာမည္က ေက်ာ္စြာတဲ့။ ဒီ၀တၳဳေလးထဲမွာ အဓိကကေတာ့ စာေရးဆရာက လူငယ္္ေလး ေက်ာ္စြာရဲ႕ မြန္ျမတ္တဲ့ စိတ္ထားကို ေျပာျပသြားတာပါပဲ။ အဲဒီအခ်က္ကို ေပၚလြင္ဖို႔အတြက္ စာေရးဆရာက သူ႔ရဲ့ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေက်ာ္စြာ ေျပာျပတယ္ဆိုတဲ့ ေနာက္ထပ္ စိတ္၀င္စားစရာ ဇာတ္လမ္းေလး တခုကို ထပ္ ထည့္ လိုက္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးရဲ႕ နာမည္ကလည္း ျပတင္းေပါက္ပါပဲ။ အဲဒီ ျပတင္းေပါက္ ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးဟာ စာေရးဆရာ ေဖျမင့္ရဲ႕ ႏွလံုးသားအာဟာရ ရသစာစုထဲက ျဖစ္ျပီးေတာ့ အဲဒီ စာစုေလးကို ဖတ္မိတဲ့ ေက်ာ္စြာက သေဘာက်တဲ့အတြက္ ဆရာဝန္ေလးကို ျပန္ေျပာျပတာပါ။ ရသစာစု ေလးရဲ့ အဓိက အေၾကာင္းအရာေလးကေတာ့ ေဆးရံုေပၚက အေရးေပၚခန္း ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ေသအံ့ဆဲဆဲ လူနာ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့အေၾကာင္းပါ။ အဲဒီ လူနာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္၀င္စားစရာ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေလးေတြအေပၚ မူတည္ၿပီး လူငယ္ေလး ေျပာတဲ့ စကားေတြနဲ႔ စာေရးဆရာက လူငယ္ေလး ေက်ာ္စြာကို ေလာကအတြက္ ေပးဆပ္သူသာ ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ထား ရွိတဲ့ မြန္ျမတ္မႈကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ျပတင္းေပါက္ ဆိုတဲ့ ႏွလံုးသား အဟာရထဲက ဇာတ္လမ္းတိုေလးကလည္း ဒီ ျပတင္းေပါက္ ၀တၳဳရဲ႕ ဇာတ္ေဆာင္ ေတြကို အားေကာင္းေအာင္ ပံ့ပိုးေပးေနတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကို ေက်ာ္စြာေျပာတဲ့ စကားေတြ မွာ ေတြ႔ရပါ တယ္။

“လူကို အမ်ိဳးအစားခြဲလိုက္ရင္ ဒီ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္လို လူ႔ေလာက အတြက္ ေပးဆပ္သူနဲ႔ လိုခ်င္သူဆိုျပီး ႏွစ္မ်ိဳးေတြ႔ရမယ္။ ေပးဆပ္သူက အသက္ အေသခံျပီး ေပးဆပ္သြားၾကသလို၊ လိုခ်င္တဲ့လူက ေသတြင္းႏႈတ္ခမ္း နင္းတဲ့အထိ လိုခ်င္တုန္းပဲ”

“ျပတင္းေပါက္နားကလူလို ေပးဆပ္သူပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။”
အဲဒီအခါ ဆရာ၀န္ေလးက ေက်ာ္စြာ့ကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ျပတင္းေပါက္ကေလးလို႔ နာမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္တာ၀န္ေၾကာင့္ ဆရာ၀န္ေလး နယ္ေျပာင္းသြား ရတာမို႔ အကူလူငယ္ေလးနဲ႔ ကြဲသြားပါ တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာ၀န္ေလးက ပန္းခ်ီေရးဖို႔ စိတ္အားသန္လာျပီး ပန္းခ်ီေလာကကို စိတ္၀င္စားလာ ပါတယ္။ အဲဒီၾကားထဲမွာေတာ့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း လူငယ္ေလး ေက်ာ္စြာ့ကို သတိရမိတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ၀န္ေလးကေတာ့ ေက်ာ္စြာ ဆိုတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေလးနဲ႔ ျပန္မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာ၀န္ေလးဟာ ပန္းခ်ီကားေတြေရးေနရင္းနဲ႔ ပန္းခ်ီေရးဖို႔ ျမင္ကြင္းေတြ လိုက္ၾကည့္ရင္းကေန တခ်ိန္မွာေတာ့ သူစိတ္၀င္စားတတ္တဲ့ ျပတင္းေပါက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ျပတင္းေပါက္ေပါက္နားမွာ အျမဲလိုလို ထိုင္ျပီး အိမ္ေရွ႕ လမ္းကေလးဆီ ေငးေနတတ္တဲ့ မိန္းမၾကီးတေယာက္ကို သတိထားမိသြားပါတယ္။ အဲဒီ အဖြားၾကီးက ေလျဖတ္ ေနတာျဖစ္ျပီး ေထာင္က်ေနရွာတဲ့ သားရဲ႕ ျပန္ေရာက္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနရွာတာပါတဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ မိန္းမၾကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္မွာ ဆရာဝန္းေလးက ေဆးကုေပးဖို႔အတြက္ ေရာက္သြားရပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ မိန္းမႀကီးရဲ့ အေျခအေနက မေကာင္းေတာ့တာမို႔ ဆံုးပါးသြားပါတယ္။ အဆံုးမွာေတာ့ စာေရးဆရာက အဲဒီ မိန္းမၾကီး ေမွ်ာ္ေနတဲ့ သားဆိုတာက ဆရာ၀န္ေလးရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကေလး ေက်ာ္စြာ ျဖစ္ေနျပီး ေက်ာ္စြာဟာ ေထာင္ထဲမွာပဲ အသည္းေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ျပီဆိုတာကို အဲဒီအခ်ိန္က်မွပဲ သိလိုက္ရပါတယ္။

စာေရးဆရာ နတ္မႈးရဲ့ ဒီျပတင္းေပါက္ ဝတၳဳေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က စာဖတ္ ပရိတ္သတ္ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ညီညီက သူ႔အျမင္ကို အခုလို ေျပာျပသြားပါတယ္။

“သူ႔ဟာကို ဖတ္ရတဲ့ဟာက ဘယ္လိုျဖစ္လဲဆိုေတာ့ သူက ဟို… ေကာင္းတာ လုပ္ေပမဲ့လည္း တခါတေလမွာ ဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတယ္ေပါ့ေလ… အဲဒါက က်ေနာ္တုိ႔ ဘာနဲ႔ တူလဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီဟာႀကီး အေပၚမွာ စဥ္းစားမိတာေပ့ါ… ဟို… က်ေနာ္တို႔က ဗမာလူမ်ိဳး၊ ဗုဒၶဘာသာ ဗမာလူမ်ိဳး ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ကံ ကံရဲ့ အက်ိဳး ဆိုတာ ရွိတယ္။ အခု ပစၥဳပၸန္မွာ ေကာင္းတာ လုပ္ေနေပမဲ့ ေနာက္… အတိတ္က အကုသုိလ္ ကံက လုိက္လာတယ္ဆို ဒါ ေရာင္ျပန္ ဟပ္တတ္တယ္ေပါ့။ ဒီ အတိတ္ကံက မေကာင္းဘူးဆို က်ေနာ္တုိ႔ ဒီဘက္ မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းတာ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား က်ေနာ္တုိ႔မွာ တခါတေလ က်ေတာ့ ဒုကၡေရာက္တတ္ တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကံ ကံရဲ့ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ပါတယ္။ ေကာင္းတာ လုပ္တာဟာ အခုေလာေလာ လတ္လတ္မွာ မေကာင္းသြားေပမဲ့ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီေစတနာက ေရာင္ျပန္ ဟပ္မွာပါ။”

Friday, April 3, 2009

တိမ္ယံအိပ္မက္ မိုးထက္နရီ



ဒီတပတ္ ရသစာအုပ္စင္မွာေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အတြက္ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ ဆူးငွက္ ရဲ႕ တိမ္ယံအိပ္မက္ မိုးထက္နရီ ဆိုတဲ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳကို ေရြးထားပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳဟာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ ကာလတဝိုက္ မႏၱေလးတေခတ္မွာ သဘင္ဂီတစတဲ့ အႏုပညာေတြ ေပါက္ဖြားဖြံ႔ျဖိဳးခဲ့တဲ့ တကယ့္ သမိုင္းေၾကာင္း တခုကို ေနာက္ခံထားၿပီး ဖန္တီးထားတဲ့ ေမတၱာဖြဲ႕၀တၳဳပါ။ ဂီတေလာက ေနာက္ခံ၊ အထူးသျဖင့္ ၿမိဳ႕မဂီတ အဖြဲ႕ႀကီးကို ေနာက္ခံထားၿပီး အမ်ိဳးသားေလးတေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေလးတေယာက္ တို႔ရဲ႕ ေမတၱာေရးကိုပဲ ဂီတေတြ.. သီခ်င္းေတြနဲ႔ ရက္ယွယ္ျပီး ေခတ္အေျခအေနနဲ႔အျပိဳင္ စာေရးဆရာက ၀တၳဳထဲမွာ ဇတ္လမ္းဆင္ၿပီး သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ေရးျပထားတာပါ။

၀တၳဳရဲ႕ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ စာေရးဆရာဆူးငွက္က ဧရာ၀တီ အင္တာနက္ သတင္း စာမ်က္ႏွာမွာ ခုလို ေျပာျပထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
“၀တၳဳက မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ စစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ရတနာပုံေခတ္တုန္းက ထြန္းကားခဲ့တဲ့ ရိုးရာ ဂီတေတြနဲ႔ စစ္ႀကီးအၿပီးမွာ ႏိုင္ငံျခားက ေရာက္လာတဲ့ အေနာက္တိုင္း ဂီတေတြေပါ့ဗ်ာ၊ အေနာက္တိုင္း တူရိယာေတြ၊ အဲဒါတြနဲ႔ အဲဒါကို ဘယ္လို ေပါင္းစပ္ၾကသလဲေပါ့ဗ်ာ၊ ဆရာ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းတို႔ ဒါးတန္းဦးသန္႔တို႔လို အဲဒီေခတ္က ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္ေတြကေန တေလွ်ာက္လုံး က ျမန္မာ့ မဟာဂီတနဲ႔ အ႐ိုးစြဲလာခဲ့ၾကတဲ့ သီခ်င္းေတြ တီးလုံးေတြကိုပဲ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရာက္လာတဲ့ အေနာက္တိုင္း တူရိယာပစၥည္းေတြနဲ႔ တီထြင္ၿပီးေတာ့ တီးၾက မႈတ္ၾက ၿပီးေတာ့ လူေတြၾကား ေရာက္ သြားေအာင္ သူတို႔ အခက္အခဲေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ အဲဒါကို ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႕ ေရးထားတဲ့ဝတၳဳပါဗ်ာ”
တိမ္ယံအိပ္မက္ မိုးထက္နရီ၀တၳဳဟာ အႏုပညာေလာကကို ေနာက္ခံထားတာနဲ႔ အညီ တကယ့္ကိုလည္း အႏုပညာဆန္တဲ့ ၀တၳဳေလးပါ။ ၀တၳဳရဲ႕ အခန္းဖြင့္ေလးေတြကို မဟာဂီတနဲ႔ သီခ်င္းၾကီး သီခ်င္းခံထဲက စာသားေတြ.. ဂီတစာဆို ျမိဳ႕မျငိမ္းတို႔၊ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္တို႔၊ သဟာရ ဆရာတင္တို႔လို ထင္ရွားခဲ့တဲ့ ေတးေရးေက်ာ္ေတြရဲ့ သီခ်င္းစာသားအစေတြကိုယူျပီး နာမည္ေပးတာက အစ… ရသအဂၤါရပ္နဲ႔ ညီညြတ္ေနတဲ့ ၀တၳဳလို႔ ေျပာရမွာပါ။ အဲဒီအျပင္ ေခတ္အခါအလိုက္ ထင္ရွားခဲ့တဲ့ ေတးသီခ်င္းေတြ၊ အဲဒီသီခ်င္းေတြ ေပၚေပါက္လာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ဇာတ္လမ္းနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ထည့္သြင္းေရးဖြဲ႔ထားတာကလည္း ေတးဂီတေနာက္ခံသမိုင္းတပုဒ္လို ျဖစ္ေနတာပါ။

ဥပမာ.. ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ဒုတိယကမၻာစစ္ကာလအတြင္း ျမိဳ႕မအဖြဲ႔သားေတြ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးမွာ စစ္ေဘး စစ္ဒဏ္ ေရွာင္ေနရင္း ျမိဳ႔မျငိမ္းရဲ႕ ‘စစ္ကိုင္းေတာင္’သီခ်င္း ေမြးဖြားလာတာကို ဇာတ္လမ္း ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ထည့္သြင္းထားတာမ်ဳိးပါ။ အဲသလိုပဲ အၿငိမ္းမင္းသမီး ေလဘာတီ မျမရင္ နာမက်န္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ‘တုံးေက်ာ္မ’ သီခ်င္းကို နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္က ေရးေပးတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးကို ဇာတ္လမ္းနဲ႔ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ခ်ိတ္ဆက္ ထည့္ထားတာမ်ဳိးပါ။ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ သီးခ်င္းကို ဆက္စပ္ၿပီး ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေမေမဦးဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီး ဇာတ္ေဆာင္ေလးက ေမာင္ေသာင္းဥာဏ္ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသား ဇာတ္ေဆာင္ေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ကစားတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိန္းကေလးရဲ့ ခံစားခ်က္ေနရာမွာ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ့ ေခတ္ရဲ့အိပ္မက္ သီးခ်င္းေလးနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ထည့္ေရး လုိက္တာမ်ဳိးက ရသေပၚလွပါတယ္။ အဲသလို ဇာတ္လမ္းနဲ႔ သီခ်င္း အကြက္က်က် ခ်ိန္ဆက္ထားလို႔ပဲ ေလးလံတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ဒီဝတၳဳဟာ ရသပိုင္းမွာ သိပ္ၿပီး အားနည္း မသြားခဲ့တာလို႔ ေျပာရမွာပါ။ ေနာက္တေၾကာင္းကေတာ့ တကယ့္ ဂီတသမိုင္း၊ သီခ်င္းသမိုင္း၊ သဘင့္သမိုင္းမွာ အထင္ကရ နာမည္ရွိခဲ့တဲ့ အႏုပညာရွုင္ေတြကို ဇာတ္လမ္းထဲထည့္ၿပီးေတာ့ ေရးဖြဲ႔လုိက္တာမို႔လို႔လည္း ဒီဝတၳဳက ပိုၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိသြားသလုိ ပိုၿပီးေတာ့လည္း အသက္ဝင္သြားေစပါတယ္။ အဲဒီအႏုပညာရွင္ေတြကို သီၿပီးသားျဖစ္ေနတဲ့ စာဖတ္ ပရိသတ္ေတြအတြက္လည္း ပိုၿပီးေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသြားေစပါတယ္။ ဝတၳဳရဲ့ ဇာတ္လမ္းနဲ႔အလိုက္ စာေရးဆရာက ဒုတိယကမာၻစစ္ရဲ့ ဆိုးက်ဳိးနဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ့ ႀကီးမားခဲ့တဲ့ အစဥ္အလာေတြ၊ သမိုင္းေတြကိုလည္း ထည့္သြင္းၿပီး ေရးဖြဲ႔ပါတယ္။
မွိတ္ထားေသာ မ်က္ေစ့ကို ဖြင့္၍မွ်ပင္ မၾကည့္ခ်င္၊ ျမင္ျမင္သမွ် အရာရာ အနိဌာရုံေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ ဘူတာႀကီးအနီးတဝိုက္ ရပ္ကြက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မီးေလာင္ျပင္ ျဖစ္သြား၏။ အရင္က တိုက္တာ အိမ္ႀကီးရခိုင္တို႔မွာ မီးေလာင္ငုတ္တိုမွ် ျဖစ္က်န္ေနရစ္ခဲ့၏။ မၾကာမီ ထို မီးေလာင္ အိမ္တိုင္ငုတ္တိုေတြမွာ ႏြယ္ပင္ေတြ ရစ္ပတ္တြယ္တက္လာေတာ့မွာေပါ့။ အရင္က အိမ္မီး၊ လမ္းမီးေတြနဲ႔ တင့္တယ္ခဲ့တဲ့ ရပ္ကြက္ေတြ၊ ဝင္းေတြဟာ အခုေတာ့ တုိးလွ်ဳိေပါက္ အေမွာင္ ႀကီးစိုးေနပါပေကာ။
တကယ္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတဲ့ သမုိင္းေနာက္ခံ ရသဝတၳဳတပုဒ္ျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာ စာေရးဆရာက ႀကိဳးစားဖန္တီးေပမယ့္လုိ႔ စာဖတ္သူေတြ၊ စာေရးဆရာအခ်င္းခ်င္းေတြက ဒီဝတၳဳကို ဖတ္ၿပီး ဘယ္လုိ ျမင္သလဲ ဆိုတဲ့ အျမင္ကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။ အမ်ားေသာ အားျဖင့္ သမိုင္းေနာက္ခံဝတၳဳေတြက ေလးလံ ထိုင္းမႈိင္း စရာ ေကာင္းတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ သမိုင္းေနာက္ခံ ဝတၳဳကိုေရးဖြဲ႕ရာမွာ ရသေပၚေအာင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ ရတာဟာ စာေရးဆရာ အတြက္ေတာ့ တာဝန္ႀကီးလွပါတယ္။ ဒီဝတၳဳနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မႏၱေလးသမိုင္းနဲ႔ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္းေတြအေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕မဂီတအဖြဲ႕အေၾကာင္း၊ ေဆာင္းပါးေတြေရးခဲ့ဖူးတဲ့ မႏၱေလးသား စာေရးဆရာ ဘိုဘိုလန္္းစင္က သူ႔အျမင္ကိုအခု လုိေျပာျပပါတယ္။
ေရးပုံသားပုံကေတာ့ နည္းနည္းေလးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္(၂၀)တုန္းကပုံစံမ်ဳိးေပါ့ေလ၊ ဗမာဝတၳဳ ေတ ြေရးေနက် ပုံစံမ်ဳိးထဲကေတာ့ သူတို႔သိပ္ေတာ့ မထြက္ေသးဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့။ အေရးအသား ညက္တာတို႔၊ ဇတ္လမ္းဖြဲ႕တာ ဘာညာမ်ဳိးကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။
သမိုင္းေနာက္ခံဝတၳဳ တပုဒ္အေနနဲ႔ ဒီဝတၳဳက လူငယ္ေတြရဲ့ စိတ္ဝင္စားမႈကို ဘယ္လုိ စြဲေဆာင္ႏိုင္သလဲ ဆိုတာ ကိုလည္း ဘိုဘိုလန္းစင္က ခုလုိ ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္ထင္တာေျပာရရင္ေတာ့ နည္းနည္းပိုၿပီးေတာ့ ဟိုဟာေတြ ေလွ်ာ႔ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္။ သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေလးေတြ။ ဒါမွ ဒီဘက္ေခတ္နဲ႔နီစပ္ေအာင္ ဆြဲၾကည့္ရင္။ ဥပမာ သႀကၤန္မိုးလုပ္ခဲ့တဲ့ ဟာမ်ဳိး၊ အဲဒီမွာ ဆြဲထည့္တဲ့မ်ဳိး ပိုေကာင္းမလားလို႔ မွန္းမိတာေပါ့ေလ၊ ပိုၿပီးေတာ့ သြက္လာမွာေပါ့ေလ၊ ဒီဘက္ေခတ္လူငယ္ေတြ ပိုၿပီးေတာ့ စိတ္ဝင္စားလာမယ္၊ သူတို႔နဲ႔ သူတို႔သိတဲ့ေခတ္ေနာက္ခံမွာထည့္တဲ့ ဒီဘက္ေခတ္နဲ႔ ယွဥ္ေရးတဲ့ဟာမ်ဳိး။
တိမ္ယံအိပ္မက္၊ မိုးထက္နရီ ဝတၳဳအေပၚ စာေရးဆရာ ဘိုဘိုလန္းစင္ရဲ့ အျမင္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


၂၅၊ ၃၊ ၀၉။