Wednesday, March 25, 2009

ေက်ာတေနရာ...



ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အစဥ္အလာ အယူအဆေတြက လႊမ္းမိုးထားတဲ့ အျမင္ေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို ဘယ္လို ထိခိုက္ေစသလဲ... အဲဒီအျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး ဆုတ္ယုတ္မႈကလည္း အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ဘ၀ ရပ္တည္ေရးက ဘယ္လိုထိခိုက္သြားသလဲ.. ဆိုတာေတြကို စဥ္းစားမိေစတဲ့ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ကို တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳကေတာ့ မတ္လ ထုတ္ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္းထဲက စာေရးဆရာ ‘နန္းဧကရီရွင္’ ရဲ႕ ‘ေက်ာတေနရာ’ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳ ပါ။

အဲဒီဝတၳဳေလးက မမသီဆိုတဲ့ အသက္ ၃၂ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရဲ႕ ဘဝခံစားခ်က္ နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရတဲ့ အေျခအေနေတြကို ေရးဖြဲ႔ထားတာပါ။ မမသီက အိမ္ေထာင္မျပဳေသးတဲ့ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ အရာရွိငယ္တေယာက္ပါ။ နယ္ဘက္ကဇာတိမို႔လို႔ ရန္ကုန္မွာ အေဆာင္ေနပါတယ္။ နယ္မွာ အေမ တေယာက္တည္း ရွိေနျပီး မမသီကလည္း နယ္မွာ မေနႏိုင္.. အေမ့ကို ရန္ကုန္မွာ ေခၚထားဖို႔ အတြက္ကလည္း အိမ္ခန္းေလးတခုကိုမွ မငွားႏိုင္တဲ့ အေျခေနပါ။ အဲဒီအေျခအေနနဲ႔ အထီးက်န္ဆန္ဆန္ေနရတဲ့ ခံစားခ်က္.. အေဆာင္မွာ အမ်ားနဲ႔ေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ၀တၳဳေလးထဲမွာ ေပၚေပၚလြင္လြင္ ေတြ႔ရပါ တယ္။
ရံုးက ျပန္ေရာက္တယ္ဆို ကိုယ့္အခန္းတံခါးေလးကို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ဖြင့္၊ ကုတင္ေလး ေပၚထိုင္၊ ညက်ဖတ္မယ့္စာအုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ရင္း အက်ီၤလဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာ့အသံက လႊင့္ေနတဲ့ ဗမာသံစဥ္သီခ်င္းေလးေတြကို တေယာက္တည္း ၾကားသာရံု တိုးတိုးေလး ဖြင့္ခ်င္ဖြင့္။ ေနာက္ ကိုယ့္ကုတင္ေလးေပၚမွာပဲ ကိုယ္ ထမင္းခူးစား.. စသည္ျဖင့္ က်င္လည္ ေနရတာကို ၀မ္းနည္းခ်င္လာသည္။ အခန္းငယ္တခု ငွားရမ္းျပီး အေမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနလိုက္ခ်င္စိတ္ေတြက တားမရ ဆီးမရ။
အဲဒီ အတင္အျပမွာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရဲ႕ ျငီးေငြ႔စရာေကာင္းတဲ့ အေနအထားနဲ႔အတူ အမ်ားနဲ႔ေနရတဲ့ သေဘာသဘာ၀ကို ျမင္ရပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ စာေရးဆရာမ နန္းဧကရီရွင္က သူ႔၀တၳဳတိုထဲမွာ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ မမသီနဲ႔အတူ ေနာက္ထပ္ သက္တူ ရြယ္တူ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကိုပါ ထပ္ထည့္ျပလိုက္ပါတယ္။ မမသီရဲ႕ အခန္းကေန ျမင္ေနရတတ္တဲ့ မ်က္ေစာင္းထိုးေနရာက အိမ္ခန္းတခုရဲ႕ ၀ရံတာမွာ ညေနတိုင္း ထြက္ ထြက္ ရပ္ေနတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလး တေယာက္ အေၾကာင္းကို အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အန္တီၾကီးေျပာျပလို႔ မမသီ သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးေလးက အဲဒီအိမ္ခန္းေလးမွာ အိမ္ေဖာ္ အလုပ္လုပ္တဲ့သူျဖစ္ျပီးေတာ့ အန္တီၾကီးရဲ႕ အဆိုအရ့ ညေနတိုင္းဆိုရင္ ဝရံတာ မွာ ထြက္ရပ္ျပီး ဟန္ေရးျပတတ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ဝတၳဳေလးမွာ စားေရးဆရာ ရည္ရြယ္တာကေတာ့ အသက္အရြယ္ မတိမ္းမယိမ္း အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္.. တေယာက္က ပညာတတ္ အရာရွိ.. တေယာက္က ပညာမတတ္တဲ့ အိမ္ေဖာ္ ဆိုေပမဲ့.. သူမ်ားအိမ္မွာေနရတာ.. ဘ၀ေတြ မလံုျခံဳႏိုင္ေသးတာ.. ကိုယ့္အိမ္ကေလးနဲ႔ ကိုယ္ေတာင္ မေနႏိုင္ၾကေသးတာ.. အနာဂတ္ မေရရာေသး တာေတြမွာေတာ့ အတူတူပဲဆိုတာကို ျပခ်င္ပံု ရပါတယ္။
သူလည္း သူ႔အိမ္နဲ႔သူ ေနခ်င္ရွာမွာေပါ့ …
က်မကေတာ့ အဲ့ဒီေကာင္မေလးကို ကိုယ္ခ်င္းစာေနမိသလိုရွိသည္..
ငါတသက္လံုး ဒီလိုပဲ သူမ်ားအိမ္ေတြမွာပဲ လွည့္လည္ေနမလား.. အေမကေရာ သမီး တေယာက္လံုး ရွိပါလ်က္နဲ႔ တသက္လံုး ဒီလိုပဲ သူမ်ားသားသမီးေတြကို အေဖာ္ျပဳေနရမတဲ့ လား.. အေျဖမရဘဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရတဲ့ ညေတြ မနည္းေတာ့..။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာက အမ်ိဳးသမီးေတြ အသက္ ၃၀ေလာက္ရွိလို႔မွ အိမ္ေထာင္ မျပဳေသးရင္ ပတ္ဝန္းက်င္က ေစာင့္ၾကည့္ျပီးေတာ့ တိုးတိုးတမ်ိဳး က်ယ္က်ယ္တမ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေ၀ဖန္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါက ျမန္မာ့လူေနမႈ စံနစ္ထဲမွာ အစဥ္အလာလိုကို ျဖစ္ေနတာပါ။ တကယ္လို႔ အဲဒီ အသက္ ၃၀ ေလာက္က အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ စဥ္းစားျပီဆိုရင္လည္း အဲဒီအရြယ္အရ အခက္အခဲေလးေတြ ေတြ႔လာတတ္ပါတယ္။ ဒါကိုလည္း စာေရးဆရာမ က ခုလို ေရးျပပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ မိန္းမတေယာက္အတြက္ ေယာက်္ားတေယာက္ကို လက္ထပ္ဖို႔ဆိုတာ အေတာ့္ကို သတၱိေမြးယူရေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားတေယာက္ကို လက္ထပ္ဖို႔၊ ေနာက္ အဲဒီေယာက်္ားနဲ႔ တသက္လံုးအတူေနဖို႔၊ ဒီေယာက်္ားမတရားတာရွိရင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး သည္းညည္းခံဖို႔ စတာေတြသည္ အဲဒီေယာက်္ားကို နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္းခ်စ္မွ ေပါက္ဖြားလာႏိုင္တာေတြဟု က်မ ထင္ပါသည္။ အဲဒီေကာင္ေလးကို အဲလိုမ်ိဳး က်မ မခ်စ္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို က်မ လက္ထပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။
စာေရးဆရာမရဲ႕ အဲဒီ အယူအဆနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ၀တၳဳထဲက အဓိကဇာတ္ေဆာင္ မမသီနဲ႔ အသက္အရြယ္ မတိမ္းမယိမ္းရွိတဲ့ ပညာတတ္အမ်ိဳးသမီး စာဖတ္သူ မယုယုသြင္ရဲ႕ အျမင္ကို တင္ျပခ်င္ပါတယ္။
ဒီဝတၳဳမွာေျပာထားတဲ့ ေက်ာတေနရာစာကေတာ့ အိမ္ေဖၚမေလးက်ေတာ့ သူ႔အတြက္က တကယ့္ေက်ာတေနရာ၊ သူ႔အတြက္နားခိုစရာ၊ ေနစရာ။ ဟို ပညာတတ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးက်ေတာ့ အေဖာ္အားကိုးရာ၊ သူဒီလုိ တည္တည္တန္႔တန္႔ ေနတာကို အတင္းေျပာၾကတဲ့လူရွိတယ္။ လူေတြဟာ မခံႏိုင္တာ အဲဒါပဲ။ အမ်ားေသာအားျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးေတြ။ အဲဒီ စိတ္လုံၿခဳံမႈလို႔ က်မကယူဆတယ္။

ဒါေတြက မေျပာဘဲနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ႀကိတ္ထားရတဲ့ အႀကိတ္အခဲေတြလုိ႔ ထင္တယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြက ပညာတတ္လာတာနဲ႔ အဆင့္ရွိလာနဲ႔ ထိန္းသိမ္းရတာေတြ အရမ္းမ်ား တယ္။ ေျပာခ်င္တာေတြ မေျပာရ။ ဒီဝတၳဳေလးက အဲဒီလို တခုခုကို ေဖာက္ထုတ္ (ေဖာက္ထြက္)လိုက္ တာေပါ့ေနာ္…….။ အဲဒီလုိလို႔ ယူဆပါတယ္။
တကယ္ေတာ့လည္း ျမန္မာျပည္ရဲ႕ လက္ရွိ စီးပြားေရးဆုတ္ယုတ္တဲ့ အေနအထားေၾကာင့္လည္း ပညာတတ္ အမ်ိဳးသမီးေတြေတာင္မွ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္လို႔ မရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ႏွလံုးသားခံစားခ်က္ဆိုတာကို ေမ့ထားျပီး သင့္ေတာ္မယ့္ အိမ္ေထာင္ဖက္ကို ဦးေႏွာက္နဲ႔ပဲ ေရြးခ်ယ္ရတဲ့ အေနအထားေတြ ရွိေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို စာေရးဆရာမက ခုလို တင္ျပရင္းနဲ႔ သူ႔၀တၳဳေလးကို အဆံုးသတ္ပါတယ္။
ေကာင္မေလးေရ.. ျပႆနာေတြ အမ်ားၾကီးဆိုတာေတာ့ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အသိသား ပဲကြယ္။ ဒါေပမဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ တခုစီအတြက္ တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ေဖာင္ဖ်က္ခဲ့ျပီးျပီပဲကြယ္…။

၁၈၊ ၃၊ ၀၉။

Thursday, March 12, 2009

သူ.. မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ


ခုတပတ္အတြက္ ေရြးထားတာကေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳတစ္အုပ္ပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ လူသိအမ်ားဆံုး စာဖတ္ ပရိသတ္ အမ်ားဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလက ထြက္ခဲ့တဲ့ “သူ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ..” ဆိုတဲ့ ၀တၳဳပါ။ ဒီ၀တၳဳက ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ၀တၳဳေတြထံုးစံအတိုင္း စာဖတ္ပရိသတ္ အခ်င္းခ်င္းထဲမွာ.. ေ၀ဖန္ေရးဆရာေတြ ေလာကမွာ.. ျပီးေတာ့ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေလာကမွာပါ ေ၀ဖန္သံေတြ ျငင္းခုန္သံေတြ ဆူညံသြားခဲ့တဲ့ ၀တၳဳပါ။ အဓိက ေ၀ဖန္တာကေတာ့ ရသ စာေရးဆရာမ အျဖစ္ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ဒီ၀တၳဳဟာ ရသပိုင္းမွာ အားနည္းျပီး တက္က်မ္းဆန္တယ္လို႔ ေ၀ဖန္ၾကတာပါ။ ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ အမာခံစာဖတ္ပရိသတ္ေတြကေတာင္ ဒီ၀တၳဳဟာ သတင္း အခ်က္အလက္ေတြ ေပးလြန္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဆရာမ ဂ်ဴးကေတာ့ သူ႔ဝတၳဳေတြရဲ့ ထုံးစံအတုိင္း အဖြင့္ေကာက္စာက စလို႔ စာဖတ္ ပရိသတ္ စိတ္ဝင္စား ေအာင္ ဆြဲေဆာင္လုိက္ပါတယ္။
မင္း သူ႔ကိုရွာရင္
မင္း သူ႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေတြ႔မွာ မဟုတ္ဘူး..
ဒါေပမဲ့
မင္း သူ႔ကို မရွာရင္လည္း
သူမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ျမင္ေအာင္ ျပမွာ မဟုတ္ဘူး။
+++++

ဒီ၀တၳဳေလးရဲ့ အဓိကဇာတ္ေၾကာင္းေလးကေတာ့ မေကြးတိုင္း စလင္းၿမိဳ႕အနားက ေဖာင္းလင္း ရြာသူမိန္းကေလး တေယာက္။ ပစၥည္းဥစၥာဆင္းရဲေပမဲ့ ပညာမဆင္းရဲေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့ အေၾကာင္းကို အေျခခံၿပီးေတာ့ ဇာတ္အိမ္ ဖြဲ႔ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳထဲမွာ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ မိန္းကေလးရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ အသက္အရြယ္အလိုက္ ခံစားခ်က္ေတြကို စာေရးဆရာက အေသးစိတ္ ေရးျပထားတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ၀တၳဳရဲ႕ အဓိက ေပးလိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို လူ႔ေလာကထဲက တကယ့္သရုပ္ေတြနဲ႔ တကယ့္ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အစာသြပ္ျပီး စာေရးဆရာက ရသေပၚေအာင္ ေပးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

အဓိက ေ၀ဖန္ၾကတဲ့ ရသအားနည္းတယ္ဆိုတာကေတာ့ ၀တၳဳအေနနဲ႔ ဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္းထဲမွာ သတင္းဆန္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ မ်ားေနတာ ေၾကာင့္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ၀တၳဳတပုဒ္အေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ပညာေပးပိုင္း မ်ားေနတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ေခတ္ရဲ့ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သလို စာေရးဆရာမ ရည္ရြယ္တဲ့ ပရိတ္သတ္ရဲ့ အသက္အပိုင္းအျခားေပၚမွာလည္း မူတည္တယ္လုိ႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာမဂ်ဴးက ဒီဝတၳဳကို ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္လူငယ္တန္းအတြက္ ရည္ရြယ္ဟန္ တူပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝတၳဳအေနနဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဝတၳဳရဲ့အေၾကာင္းအရာထဲမွာ ရသဘယ္ေလာက္ ထည့္ေပးႏိုင္သလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ၾကည့္ရပါမယ္။ ဇာတ္လမ္းအရ ဇာတ္ေဆာင္မိန္းကေလး ေအးၿငိမ္းေမ ေတြ႔ႀကဳံရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ေတြက စာဖတ္ပရိတ္သတ္ကို ေအးၿငိမ္းေမ ႀကဳံဆုံခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ အတူ ၀မ္းသာ.. ၀မ္းနည္း.. စိတ္အားတက္ၾကြတာ.. စိတ္အား ငယ္ရတာေတြကို ခံစားရေစပါတယ္။

အဲဒီလိုပဲ ေအးၿငိမ္းေမ ေနရာကေန စာေရးဆရာေျပာခ်င္တာေတြကို စာဖတ္ပရိတ္သတ္က ခံစားသိနဲ႔ ျမင္ရ ၾကားရပါတယ္။ အဲဒါဟာ ရသစာေပရဲ့ သေဘာသဘာဝပါပဲ။ ဝတၳဳထဲမွာ ေက်းလက္ေတာရြာက မိန္းကေလး တေယာက္အေနနဲ႔ ေအးျငိမ္းေမေျပာတဲ့စကားေတြက ျမင့္လြန္းတယ္လို႔ ေ၀ဖန္သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ ျပင္ပထဲမွာလည္း အဲလို ၾကိဳးစားတဲ့ ထူးျခားထြန္းေပါက္တဲ့ ေက်းလက္သူေတြ ရွိေနႏိုင္တာပါပဲ။ အဲဒီ အျပင္ စာေရးဆရာဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အဓိကလိုအပ္ခ်က္တခ်က္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရး အားနည္း တာေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတဲ့ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတြကိုလည္း ေထာက္ျပထားတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမ ဂ်ဴးဟာ စာေပအေပၚလည္း တာ၀န္ေက်သလို သူ႔ပရိသတ္အေပၚလည္း တာ၀န္ေက်တယ္လို႔ပဲ ေျပာရ မွာပါ။

ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕၀တၳဳေတြ ပညာေပးဆန္လာတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကလ်ာမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ “ၾကယ္ေၾကြကို ေျခရာေကာက္ျခင္း”အင္တာဗ်ဴးမွာ ေမးတဲ့သူ ဦးခင္ေမာင္ေဇာ္ က ခုလို ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႕ မဂ်ဴးဆီကလိုခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွလံုးသားေတြကို ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့ ျမားေတြ ကိုပါ။ ခုေတာ့ မဂ်ဴးက ေခါင္းေတြကိုခ်ည္း ခ်ိန္ ခ်ိန္ပစ္လြန္းလို႔ ခံရတဲ့သူေတြမွာ ဘုေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်ားေနပါၿပီ။ တျခားစာေရးဆရာေတြဆို က်ေနာ္တို႔က ဒီေလာက္ မေတာင္းဆို ပါဘူး။”

ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ခုခ်ိန္မွာ လူငယ္ေတြကို စာေပနဲ႔ လႊမ္းမိုးႏိုင္ေနတဲ့ စာေရးဆရာ အနည္းအက်ဥ္းထဲမွာ ဂ်ဴး ပါေနတာမို႔လို႔ ခု ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ပညာေပးဆန္တယ္ဆိုတဲ့ ၀တၳဳမ်ိဳူးေတြကိုလည္း ဂ်ဴးမို႔လို႔ပဲ လူငယ္ေတြက ဖတ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆေရးဆရာမဂ်ဴးဟာ ရသစာေပထဲကေန လူငယ္ေတြကို အသိ တခုခု ေပးဖို႔၊ အားမာန္တခုခု ေပးဖို႔၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တခုခု ေပးဖို႔ အခြင့္အေရး ရွိေနတဲ့သူပါ။

ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမဂ်ဴးရဲ့ အမာခံ စာဖတ္ပရိတ္သတ္တဦးျဖစ္တဲ့ လြဳိင္ေကာ္ၿမိဳ႕က ယဥ္မူယာစိုးက ဒီဝတၳဳနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သူ႔အျမင္နဲ႔ ခံစားခ်က္ကုိ ခုလုိ ေျပာျပပါတယ္။
အခုလူငယ္ေတြအတြက္က ရသစစ္စစ္ခ်ည္းထက္ကို ဒီလုိမ်ဳိးရသနဲ႔ နဲနဲေလးေရာၿပီးေတာ့ တျခား လူငယ္ေတြကို ပညာေပးထားတာ အဲဒီလုိဝတၳဳမ်ဳိး လူငယ္ေတြအတြက္ ပိုၿပီးေတာ့ လိုအပ္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လူငယ္ကို ပညာေပးတဲ့ ဝတၳဳခ်ည္း အဲဒီလိုမ်ဳိး ေရးရင္ေတာ့ ေရးလုိ႔ေတာ့ ရေပမဲ့ စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို႔ လူငယ္ေတြအတြက္ Message တခုခုကို ဇာတ္အိမ္ထဲ ေသေသသပ္သပ္ ထည့္ထားတဲ့ ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ ၀တၳဳေတြကို အသိအမွတ္ျပဳရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝတၳဳထဲမွာ သတင္းအခ်က္အလက္ ပညာေပးေတြ တေလွႀကီး ထည့္ထားရင္ေတာ့လည္း ဝတၳဳရဲ့ ရသ အလွကို ေလ်ာ့ပါးေစတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒီဝတၳဳမွာ ခါတိုင္း ဂ်ဴး ၀တၳဳေတြနဲ႔ မတူတာက ၀တၳဳဆန္လြန္းတဲ့ တို္က္ဆိုင္မႈဇာတ္ကြက္ေတြ မ်ားေနတာပါ။ အဲဒါကိုပဲ ဂ်ဴး၀တၳဳေတြ ကို အစဥ္တစိုက္ဖတ္လာတဲ့ အမာခံစာဖတ္ပရိသတ္ေတြက အားမလို အားမရျဖစ္ၾကတာလို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေခတ္ရဲ႕ရိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ေျပာခ်င္တာေတြမ်ားတဲ့အခါေတြမွာ စာေရးဆရာဟာ သူ႕အႏုပညာ ကိုေတာင္ စေတးရတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရသအားနည္းတယ္လို႔ ေ၀ဖန္ ခံရတာမ်ဳိးေတြ ရွိလာတတ္တာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့လည္း မ်ဳိးဆက္သစ္စာဖတ္ပရိတ္သတ္ လူငယ္ေလးေတြကေတာ့ စေရးဆရာမဂ်ဴး ေပးတဲ့ အားမာန္ရသ ကို ရပါတယ္လုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ယဥ္မူယာစိုးက ခုလုိ ေျပာထားပါေသးတယ္။
ကိုယ့္အတြက္ က်န္တာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ဒီဝတၳဳတပုဒ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ငိုတယ္၊ ရယ္တယ္၊ အသည္းကြဲ တယ္၊ အဲဒီလုိမ်ဳိးဝတၳဳထက္ ဒီဝတၳဳမွာ ဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အရသာ ေကာင္းပါတယ္။


++++++
(၁၂-၃-၀၉)

Saturday, March 7, 2009

ဗလာက်င္းတိမ္မွ်င္…




ရသစာေပဆိုတာဟာ ဘ၀အသိ္ကို ခံစားခ်က္နဲ႔ ယွဥ္ျပီး ရေစတဲ့ စာေပမ်ိဳးပါ။ ဒီကေန႔ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ရသစာေပရဲ႕ အခန္းက႑ ေမွးမွိန္လာတယ္လုိ႔ စာေရးဆရာ ၾကီးေတြ.. ေ၀ဖန္ေရး ဆရာၾကီးေတြက အလ်ဥ္းသင့္ သလို ထုတ္ေျပာေနၾကတာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရသစာေပရဲ႔ အခန္းက႑ကို ေဖာ္ထုတ္တဲ့ အေနနဲ႔ ဖတ္ခ်င္စရာ ေကာင္းတာနဲ႔အမွ် ဖတ္လည္းဖတ္သင့္တဲ့ စာေတြကို ဒီ ရသစာအုပ္စင္ကေန တင္ဆက္ သြားပါ့ မယ္။

ဒီတပတ္အတြက္ ေရြးထားတာကေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္းထဲက စာေရးဆရာ ‘ပန္းေရဂ်ိဳး- မိုးကုတ္’ ေရးသားတဲ့ ‘ဗလာက်င္းတိမ္မွ်င္’ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတို ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ၀တၳဳဟာ ေတာၾကီး တေတာထဲက ဂ်ီအံပင္လို႔ေခၚတဲ့ သစ္ပင္ၾကီးတပင္ရဲ႕ ေနရာကေနျပီးေတာ့ ေလာကသဘာ၀နဲ႔ သတၱ၀ါေတြရဲ့ အလိုေလာဘႀကီးမႈေတြ ႀကီးႏိုင္ ငယ္ညွဥ္းဆန္မႈေတြကို ေထာက္ျပထားတဲ့ ဝတၳဳေလးျဖစ္ပါတယ္။

ဒီ၀တၳဳတိုကို ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ ၀တၳဳအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္တာကေတာ့ စကားေျပအေရးအသား အတင္အျပက ရိုးရွင္းတဲ့အျပင္ တကယ့္ေလာကသဘာ၀ထဲက လူေတြရဲ႕ အက်င့္စရိုက္ေတြကို ၀တၳဳထဲမွာ ေပၚလြင္ေအာင္ အံ၀င္ခြင္က် ထည့္သြင္းျပီး ဆင္ျခင္စဥ္းစားစရာေတြ ေပးထားႏိုင္တာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီအျပင္ စားဝတ္ေနေရး က်ပ္တည္းေနၾကရတဲ့ ခုလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမ်ား ခရီးလွည့္လည္သြားလာရင္း ဗဟုသုတ ရွာေဖြဖို႔တို႔၊ စာအုပ္စာေပဖတ္ဖို႔တို႔၊ သဘာဝဝန္းက်င္ေလ့လာဖို႔တို႔၊ ခက္ခဲေနၾကတာမို႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲက ေရေျမ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ့တန္ဖိုးကို လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဂဃနဏ မသိႏိုင္ၾကပါဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာ ပန္းေရဂ်ဳိး (မိုးကုတ္)ရဲ့ သစ္ပင္သစ္ေတာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဗဟုသုတကိုလည္းေပးရင္း၊ အဲဒီ သစ္ပင္သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးလာမႈကို ခံစားခ်က္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးသိသြားေစတဲ့ ဒီဝတၳဳေလးကို ေရြးခ်ယ္ လုိက္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဝတၳဳေလးမွာ စာေရးဆရာက ဒီ၀တၳဳရဲ႕ အဓိက ဇာတ္လိုက္ျဖစ္တဲ့ ဂ်ီအံပင္ၾကီးရဲ႕ ပံုပန္းသ႑န္ကို
“ က်ဳပ္ တစ္ပင္လံုး ရွိသမွ် အရြက္ေတြ အားလံုးဟာ စိမ္းမေနပါဘူး။ ထက္၀က္နီးပါးေလာက္က အနီေရာင္ေတြ ပါတယ္။ အဲဒီ အနီေရာင္ထဲကုိမွ ေဆးစက္နဲ႔ ပက္ထားသလုိ အ၀ါေျပာက္ကေလး ေတြလည္း ရွိေနတတ္ေသးတယ္။ ဂ်ီအံပင္ေလ။”
အဲလိုပဲ…ဂ်ီအံပင္ႀကီးရဲ့ အသီးေတြရွိပုံအဲဒီအသီးေတြရဲ့ အရသာကိုလည္း ေရးျပပါတယ္။
"က်ဳပ္ေျခရင္းမွာ ေႂကြက်ေနတဲ့ က်ဳပ္အသီးေတြကို အားရပါးရထိုင္စား ေနၾကတာ က်ဳပ္အရမ္း ပီတိ ျဖစ္တာပဲ။ ဖန္ခါးသီးနဲ႔ ဆင္တယ္ေလ။ စားၿပီး ေရေသာက္လိုက္ရင္ ခ်ဳိတိုတိုေလးကိုး။ က်ဳပ္တို႔ မ်ဳိး႐ုိးေတြလည္း လူေတြႏွိပ္စက္ၾကလို႔ ထင္းျဖစ္လိုက္၊ မီးေသြးျဖစ္လိုက္ ဆိုေတာ့ ျပဳန္းလွပါၿပီ။ သိပ္ မရွိေတာ့ဘူး။"
စာေရးဆရာဟာ ဝတၳဳထဲမွာ လူသားေတြရဲ့ အတၱေလာဘ သဘာဝကို ေျပာျပထားပါတယ္။ လူဆိုတာ အစုံစားသတၱဝါျဖစ္တဲ့အတြက္ ေရေအာက္က သတၱဝါကိုလည္းမေရွာင္၊ ေျမႀကီးထဲ တြင္းေအာင္းသတၱဝါ ေတြကိုလည္း ခ်မ္းသာမေပးဘဲ ဝါးဘိုးဝါးဆစ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ပိုက္ရရွာတဲ့ ဝါးပိုးျဖဴႏုေလးေတြကိုေတာင္မွ ရွာႀကံ စားၾကတဲ့အေၾကာင္းကို အေသးစိပ္ေရးဖြဲ႔ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆက္စပ္ေတြးၾကည့္စရာကေတာ့ လူေတြဟာ အစားအေသာက္ ဆင္းရဲၾကလုိ႔ပဲ အခုလုိ ေတြ႔မေရွာင္ စားေသာက္လာၾကတာလား၊ ရသတဏွာေၾကာင့္ပဲလား ဆိုတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ လက္ရွိျပင္ပေလာကထဲမွာ နိစၥဓူဝျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ရိုးရိုးေလးပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ ရိုးရိုးေလးကိုပဲ စာေရးဆရာက အခုလုိ တင္ျပပါတယ္။
"တျမန္ႏွစ္တုန္းကမ်ား မွ်စ္လာခ်ဳိးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေတာ၀က္က ေျပးၿပီး ပက္လိုက္တာ သူ႔ အေဖာ္ေတြ အေရာက္ျမန္လာလို႔သာပါလား။ အဲဒါ မွ်စ္ ေတြအစား သူတို႔လူကိုပဲ ထမ္းျပန္ သြားၾကရ တာ။ ေသလား၊ ရွင္လား မသိရေတာ့ဘူး။"
အဲဒီအခါစားေရးေသာက္ေရးအတြက္ ေတာထဲမွာ အႏၱရာယ္နဲ႔ရင္း၊ အသက္နဲ႔ရင္း၊ ေနၾကရတဲ့ လူေတြရဲ့ သရုပ္ ကို ဘဝအသိနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ခံစားရေစပါတယ္။ ဒါကလည္း ရသရဲ့ သေဘာ၊ သဘာဝ ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးဆရာက ေတာေတာင္သဘာ၀အလွကိုျပရင္း ေတာေတာင္ထဲမွာပဲ ရွိေနတတ္ေသးတဲ့ အႏၱရာယ္နဲ႔ အနိ႒ာရံုကိုလည္း ျပပါတယ္။ ဒီလို ေအးခ်မ္း ဆိတ္ၿငိမ္ေနတဲ့ ေတာတြင္းပတ္၀န္းက်င္ေလးကိုမွ အနိ႒ာရံုတြ ပြက္ေလာ႐ိုက္သြားေအာင္ ေရာက္လာတာကေတာ့ ေတာေကာင္က်ားႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ အဲဒီေတာေကာင္က်ားၾကီးနဲ႔ အဲဒီေတာႀကီးထဲကို သားေပ်ာက္ရွာရင္း ေတာထဲေရာက္လာတယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ ကၽြဲမၾကီးတို႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ရာက မထင္မွတ္ဘဲ ကၽြဲမၾကီး ခ်ိဳဖ်ားမွာ က်ားၾကီး ရဲ့အသက္ပါသြာၿပီး ကၽြဲမႀကီးက အႏိုင္ရသြားတာ၊ ကၽြဲမႀကီးက က်ားၾကီးေသသြားေပမဲ့ ေသမွန္းမသိတဲ့အတြက္ ဆက္ဆက္ျပီး ခတ္ေနတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး ကၽြဲမၾကီးပါ အသက္ဆံုးပါးသြားရပံုေတြကို စာေရးဆရာက အေသးစိတ္ေရးဖြဲ႕ထားပါတယ္။ ဒီေနရာ မွာ စာေရးဆရာက စာဖတ္သူကို ေတြးစရာေလးတခု ေပးထားပါတယ္။
"အခ်ိန္အခါနဲ႔ ေနရာ ဆိုတာ အမွန္တရားကို ေျပာင္းျပန္ လွန္ပစ္ႏိုင္သလား ဆိုတာေတာ့ အသိဥာဏ္ ရင့္သန္တယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြ ဆင္ျခင္ ၾကည့္ၾကပါလိမ့္မယ္"
ရသစာေပဟာ အဲလို ခံစားေတြးေတာစရာတခုခုကိုလည္း ခ်န္ရစ္ခဲ့တတ္ပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ထားတဲ့ စာဖတ္ ပရိသတ္လူငယ္ေလးတေယာက္ကေတာ့ သူ႔အျမင္ကုိ ခုလိုေျပာပါတယ္။
"ေအာင္ပြဲတခုဆိုတာေပါ့၊ မက်ဆုံးရင္ မၿပီးဆုံးေသးဘူးဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ဳိးလည္း ပါတာေပါ့။ ရန္သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ့္အေပၚကိုလည္း ရန္သူက်ဆုံးသြားသည့္တိုင္ေအာင္ သူ႔ရဲ့ ပေယာဂ ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကို ထိခုိက္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးကို သူေရးခ်င္တယ္ ထင္ပါတယ္။ သက္ေသ အထင္အရွားနဲ႔ ပရိသတ္ပုံအလယ္မွာ မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ ေအာင္ပြဲမမည္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ကိုလည္း သူက ေရးထားေသးတယ္။ အဲဒါေလးလည္း ေတြးစရာေပါ့။ ေနာက္တခုက တိရစာၦန္ တေကာင္ရဲ့ စဥ္းစားဥာဏ္ဟာ ကိုယ့္ရဲ့ခႏၶာကိုယ္ကုိ အေလ်ာ္အစားအျဖစ္ ေပးဆပ္ရမယ္တဲ့.. ဒါဟာ….. အေတြးအေခၚရွိသင့္တယ္လုိ႔လည္း ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အေရးအသားဟာ အဲဒီတခုဟာ နည္းနည္းစဥ္းစားရတယ္။ လူမသိဘဲ ပရိသတ္အလယ္မွာ မရွိတဲ့ ေနရာအမွား ေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ မဂၤလာတရားေတာ္မွာလည္း ရွိတယ္။ သင့္တင့္ ေလွ်ာက္ပတ္တဲ့ ေနရာမွာ ေနပါဆိုတာ။ အဲဒါမ်ဳိးေလးကိုလည္း သူက ေရးခ်င္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။"
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ စာေရးဆရာ ပန္းေရဂ်ိဳး- မိုးကုတ္ရဲ႕ ဗလာက်င္းတိမ္မွ်င္၀တၳဳတိုေလးဟာ ရသခံစားမႈနဲ႔အတူ ဘ၀အသိ ဘ၀သတိေတြကိုပါေပးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးအျဖစ္ ဖတ္သင့္ေၾကာင္းပါ။

၅ မတ္လ ၀၉။
(၆မိနစ္ပဲ ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္း ရေအာင္ ေျပာရတာမို႔ အားမရလွပါ.. ေနာက္အပုဒ္ေတြမွာ ပိုၾကိဳးစားပါဦး မယ္)